Ο Βασίλης Σελιμάς στην πρώτη του ατομική έκθεση παρουσιάζει έργα των τελευταίων δύο χρόνων. Καμβάδες δουλεμένοι με ακρυλικά, χαρτί λιτά δομημένο με μολύβι καθώς και με κολάζ σχεδιών, έργα που υπάγονται σε μια θεματική ενότητα βαπτισμένη από τον καλλιτέχνη «Νοσταλγοί».
Ανθρώπινες μορφές, παγωμένες εκφράσεις και αντικείμενα-αποσκευές, όλα παραπέμπουν σε ταξίδια που έγιναν ή που θα γίνουν. Εικόνες στατικές, εικαστικές συνθέσεις της μνήμης- που καταφέρνει να ισορροπεί ίσως και μέσω μίας αφοπλιστικής, παιδικής αφέλειας-αφήνουν με μια πρώτη ανάγνωση μία αίσθηση μελαγχολίας, η οποία ενισχύεται ή και προκαλείται από το περιρρέον συλλογικό ‘μούδιασμα’ της εποχής μας…Όμως, τελικά η ματιά του καλλιτέχνη είναι μάλλον αποστασιοποιημένη ως προς τις διαδρομές που ήδη έχουν γίνει και ανήκουν στο παρελθόν και η πρόθεσή του έχει στοιχεία ενδοσκόπησης, αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού- αναγκαία εφόδια για τα ταξίδια που θα γίνουν στο μέλλον.
Ο Βασίλης Σελιμάς μίλησε για τους «Νοσταλγούς» στην Ελένη Ζυμαράκη.
1. Ο τίτλος της πρώτης σου ατομικής έκθεσης είναι «Νοσταλγοί». Μίλησέ μας λίγο για αυτή την επιλογή, τι ειδικό βάρος έχει αυτή η λέξη για εσένα;
Τα τελευταία χρόνια με προβλημάτιζε πολύ η στάση των ανθρώπων απέναντι σε όλα όσα συνέβαιναν. Άρχισα λοιπόν να γυρίζω στο παρελθόν και να προσπαθώ να δώ καταστάσεις και πράγματα που όρισαν κατά πολύ το που έχω φτάσει σήμερα. Έτσι προέκυψαν οι Νοσταλγοί, στην πορεία βέβαια διαπίστωσα ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνω ήταν να επαναπροσδιορίσω εκείνες τις καταστάσεις ως μόνη διέξοδο από την κρίση που βίωνα κι εγώ όπως όλοι μας.
2. Τα έργα σου είναι παραστατικά και ανθρωποκεντρικά, όμως, οι ανθρώπινες μορφές είναι συχνά παραμορφωμένες και δυσανάλογες, τόσο μεταξύ τους όσο και σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο στο οποίο τις τοποθετείς. Ποιο είναι το νόημα αυτής της παραμόρφωσης και δυσαναλογίας;
Η παραμόρφωση έχει εμφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια στην ζωγραφική οπότε δεν είναι μια δική μου εφεύρεση. Στην ζωγραφική μου έχει ως σκοπό να ορίσει και να μεγενθύνει το θέμα καθώς και να επιτείνει κάποιες φορές την συγκινησιακή φόρτιση.
3. Στα έργα σου αναφέρεσαι σε “ταξίδια” , όχι όμως σε ταξίδια αναψυχής αλλά σε ταξίδια επώδυνα, ταξίδια που συνεπάγονται αποχωρισμούς με πρόσωπα, τοποθεσίες και αντικείμενα. Τι είναι εκείνο που τελικά “μένει” μαζί μας σε σχέση με αυτά που αφήνουμε πίσω σε κάθε τέτοιο “ταξίδι”;
Παρόλο που μιλάω για ταξίδια και για φυγή στα περισσότερα έργα αυτό που τελικά μένει είναι η αίσθηση του στατικού και του προσκολλημένου. Πιο πολύ νομίζω ότι ήθελα να αποτυπώσω την προετοιμασία του ταξιδιού παρά το ίδιο το ταξίδι. Αυτό φαίνεται και χρονολογικά στα έργα αφού πρώτα ξεκίνησα να μιλώ για τους μετανάστες και την φυγή και κατέληξα στους Νοσταλγούς, από κάτι εξωστρεφές(φυγή)κατέληξα σε κάτι εσωστρεφές(νοσταλγία).
4. Τα έργα σου στα οποία οι ανθρώπινες μορφές είναι ξαπλωμένες στο χιόνι παραπέμπουν σε μια χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας του Michel Kondry, “The Eternal Sunshine of the Spotless Mind”. Μια ταινία που πραγματεύεται το ρόλο της μνήμης και συγκεκριμένα των επώδυνων αναμνήσεων σε σχέσημε το παρόν και το μέλλον. Έχει τελικά νόημα να “κρατάμε” επώδυνες αναμνήσεις, έχει νόημα να θυμόμαστε αυτά που μας πληγώνουν; αν ναι, ποιο;
Είμαστε όλα αυτά που έχουμε ζήσει. Η ταινία του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη πραγματεύεται κυρίως το επώδυνο κομμάτι του έρωτα, την ανάγκη διαγραφής, οριστικά, της μνήμης των δύο εραστών οπότε θα έλεγα ότι είναι περισσότερο μια αποτύπωση του παράλογου μιας εγωιστικής πράξης. Εγώ ήθελα να μιλήσω για το παρελθόν και τις μνήμες μου περισσότερο για να τις κατανοήσω παρά για να τις διαγράψω. Έτσι βλέπει κανείς τα πράγματα που βιώνει σήμερα πιο καθαρά και καταννοεί αυτό που δεν μπορεί πολλές φορές να εξηγήσει.
5. Η ανάμνηση του παρελθόντος επιδρά απελευθερωτικά ή μας εγκλωβίζει;
Αυτό εξαρτάται πάντοτε από το κατά πόσο είναι διατεθειμένος κανείς να προχωρήσει. Η απελευθέρωση ή ο εγκλωβισμός ορίζονται από το αν έχουμε ορίσει την ανάμνηση ως φυλακή.
6. Ποια είναι η λειτουργία της τέχνης σου σε σχέση με τη μνήμη; Είναι μήπως μια απόπειρα να οικειοποιηθείς στοιχεία του παρελθόντος ή και να αναμετρηθείς με αυτά;
Η αναμέτρηση προϋποθέτει θάρρος κι εγώ δεν ανήκω στους θαρραλέους. Η μνήμη και η τέχνη είναι αλληλένδετες στο μυαλό μου.
7. Μίλησέ μου λίγο για τις παιδικές μορφές που πρωταγωνιστούν στα έργα σου.
Είμαι εγώ, εσείς, ο αναγνώστης που διαβάζει . Είναι η αφέλεια της μνήμης μας.
8. Είμαστε όλοι ξένοι και μόνοι;
Είμαστε αυτό που επιλέγουμε.
Η έκθεση «Νοσταλγοί» παρουσιάζεται ήδη από τις 21 Φεβρουαρίου στην γκαλερί Thanassis Frissiras και θα διαρκέσει ως τις 23 Μαρτίου 2013.
Ελένη Ζυμαράκη
Πηγή: www.artsandthecity.gr
Ο Βασίλης Σελιμάς στην πρώτη του ατομική έκθεση παρουσιάζει έργα των τελευταίων δύο χρόνων. Καμβάδες δουλεμένοι με ακρυλικά, χαρτί λιτά δομημένο με μολύβι καθώς και με κολάζ σχεδιών, έργα που υπάγονται σε μια θεματική ενότητα βαπτισμένη από τον καλλιτέχνη «Νοσταλγοί».
Ανθρώπινες μορφές, παγωμένες εκφράσεις και αντικείμενα-αποσκευές, όλα παραπέμπουν σε ταξίδια που έγιναν ή που θα γίνουν. Εικόνες στατικές, εικαστικές συνθέσεις της μνήμης- που καταφέρνει να ισορροπεί ίσως και μέσω μίας αφοπλιστικής, παιδικής αφέλειας-αφήνουν με μια πρώτη ανάγνωση μία αίσθηση μελαγχολίας, η οποία ενισχύεται ή και προκαλείται από το περιρρέον συλλογικό ‘μούδιασμα’ της εποχής μας…Όμως, τελικά η ματιά του καλλιτέχνη είναι μάλλον αποστασιοποιημένη ως προς τις διαδρομές που ήδη έχουν γίνει και ανήκουν στο παρελθόν και η πρόθεσή του έχει στοιχεία ενδοσκόπησης, αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού- αναγκαία εφόδια για τα ταξίδια που θα γίνουν στο μέλλον.
Ο Βασίλης Σελιμάς μίλησε για τους «Νοσταλγούς» στην Ελένη Ζυμαράκη.
1. Ο τίτλος της πρώτης σου ατομικής έκθεσης είναι «Νοσταλγοί». Μίλησέ μας λίγο για αυτή την επιλογή, τι ειδικό βάρος έχει αυτή η λέξη για εσένα;
Τα τελευταία χρόνια με προβλημάτιζε πολύ η στάση των ανθρώπων απέναντι σε όλα όσα συνέβαιναν. Άρχισα λοιπόν να γυρίζω στο παρελθόν και να προσπαθώ να δώ καταστάσεις και πράγματα που όρισαν κατά πολύ το που έχω φτάσει σήμερα. Έτσι προέκυψαν οι Νοσταλγοί, στην πορεία βέβαια διαπίστωσα ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνω ήταν να επαναπροσδιορίσω εκείνες τις καταστάσεις ως μόνη διέξοδο από την κρίση που βίωνα κι εγώ όπως όλοι μας.
2. Τα έργα σου είναι παραστατικά και ανθρωποκεντρικά, όμως, οι ανθρώπινες μορφές είναι συχνά παραμορφωμένες και δυσανάλογες, τόσο μεταξύ τους όσο και σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο στο οποίο τις τοποθετείς. Ποιο είναι το νόημα αυτής της παραμόρφωσης και δυσαναλογίας;
Η παραμόρφωση έχει εμφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια στην ζωγραφική οπότε δεν είναι μια δική μου εφεύρεση. Στην ζωγραφική μου έχει ως σκοπό να ορίσει και να μεγενθύνει το θέμα καθώς και να επιτείνει κάποιες φορές την συγκινησιακή φόρτιση.
3. Στα έργα σου αναφέρεσαι σε “ταξίδια” , όχι όμως σε ταξίδια αναψυχής αλλά σε ταξίδια επώδυνα, ταξίδια που συνεπάγονται αποχωρισμούς με πρόσωπα, τοποθεσίες και αντικείμενα. Τι είναι εκείνο που τελικά “μένει” μαζί μας σε σχέση με αυτά που αφήνουμε πίσω σε κάθε τέτοιο “ταξίδι”;
Παρόλο που μιλάω για ταξίδια και για φυγή στα περισσότερα έργα αυτό που τελικά μένει είναι η αίσθηση του στατικού και του προσκολλημένου. Πιο πολύ νομίζω ότι ήθελα να αποτυπώσω την προετοιμασία του ταξιδιού παρά το ίδιο το ταξίδι. Αυτό φαίνεται και χρονολογικά στα έργα αφού πρώτα ξεκίνησα να μιλώ για τους μετανάστες και την φυγή και κατέληξα στους Νοσταλγούς, από κάτι εξωστρεφές(φυγή)κατέληξα σε κάτι εσωστρεφές(νοσταλγία).
4. Τα έργα σου στα οποία οι ανθρώπινες μορφές είναι ξαπλωμένες στο χιόνι παραπέμπουν σε μια χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας του Michel Kondry, “The Eternal Sunshine of the Spotless Mind”. Μια ταινία που πραγματεύεται το ρόλο της μνήμης και συγκεκριμένα των επώδυνων αναμνήσεων σε σχέσημε το παρόν και το μέλλον. Έχει τελικά νόημα να “κρατάμε” επώδυνες αναμνήσεις, έχει νόημα να θυμόμαστε αυτά που μας πληγώνουν; αν ναι, ποιο;
Είμαστε όλα αυτά που έχουμε ζήσει. Η ταινία του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη πραγματεύεται κυρίως το επώδυνο κομμάτι του έρωτα, την ανάγκη διαγραφής, οριστικά, της μνήμης των δύο εραστών οπότε θα έλεγα ότι είναι περισσότερο μια αποτύπωση του παράλογου μιας εγωιστικής πράξης. Εγώ ήθελα να μιλήσω για το παρελθόν και τις μνήμες μου περισσότερο για να τις κατανοήσω παρά για να τις διαγράψω. Έτσι βλέπει κανείς τα πράγματα που βιώνει σήμερα πιο καθαρά και καταννοεί αυτό που δεν μπορεί πολλές φορές να εξηγήσει.
5. Η ανάμνηση του παρελθόντος επιδρά απελευθερωτικά ή μας εγκλωβίζει;
Αυτό εξαρτάται πάντοτε από το κατά πόσο είναι διατεθειμένος κανείς να προχωρήσει. Η απελευθέρωση ή ο εγκλωβισμός ορίζονται από το αν έχουμε ορίσει την ανάμνηση ως φυλακή.
6. Ποια είναι η λειτουργία της τέχνης σου σε σχέση με τη μνήμη; Είναι μήπως μια απόπειρα να οικειοποιηθείς στοιχεία του παρελθόντος ή και να αναμετρηθείς με αυτά;
Η αναμέτρηση προϋποθέτει θάρρος κι εγώ δεν ανήκω στους θαρραλέους. Η μνήμη και η τέχνη είναι αλληλένδετες στο μυαλό μου.
7. Μίλησέ μου λίγο για τις παιδικές μορφές που πρωταγωνιστούν στα έργα σου.
Είμαι εγώ, εσείς, ο αναγνώστης που διαβάζει . Είναι η αφέλεια της μνήμης μας.
8. Είμαστε όλοι ξένοι και μόνοι;
Είμαστε αυτό που επιλέγουμε.
Η έκθεση «Νοσταλγοί» παρουσιάζεται ήδη από τις 21 Φεβρουαρίου στην γκαλερί Thanassis Frissiras και θα διαρκέσει ως τις 23 Μαρτίου 2013.
Ελένη Ζυμαράκη
Πηγή: www.artsandthecity.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου